درمان آنِمی فقر آهن

درمان آنِمی فقر آهن
بر اساس علت ابتلا و شدت آنمی، سه رویکرد درمانی می‌تواند توسط پزشک پیشنهاد شود:
1. تجویز آهن خوراکی
2. تجویز آهن تزریقی
3. انتقال خون

آهن خوراکی:
در بیماران مبتلا به آنمی فقر آهن، که بی علامت و از نظر گوارشی سالم هستند، درمان با آهن خوراکی انتخاب مناسبی است. ترکیبات آهن خوراکی فراوانی در داروخانه موجود است.
شایع ترین عارضه ی درمان با آهن خوراکی، ناراحتی های گوارشی از جمله درد شکمی، تهوع، استفراغ یا یبوست است. این عوارض ممکن است موجب عدم تحمل دارو و شکست درمان گردد.
مصرف دوز های کم آهن و یا آهن های آهسته رهش می‌تواند تا حدودی از عوارض ذکر شده بکاهد.
همچنین بهتر است بیماران مواد خوراکیِ غنی از آهن مانند؛ لوبیا، جگر، گوشت گاو، گوشت چرخ کرده ی گاو بدون چربی، صدف، نان سبوس دار، پای بوقلمون، ماهی تن، تخم مرغ، میگو، کره بادام زمینی، پای بره، برنج قهوه ای، کشمش، عدس را نیز مصرف کنند.

آهن تزریقی:
پزشک ممکن است در درمان آنمی فقر آهن برای بیمارانی که قادر به تحمل آهن خوراکی نبوده، به آهن خوراکی پاسخ درمانی نمی‌دهند، نیاز آن ها به آهن نسبتا حاد است، یا به علت خونریزی مداوم از دستگاه گوراش یا خونریزی قاعدگی به دریافت مداوم آهن نیاز دارند، از درمان با آهن تزریقی کمک گیرد.
از فرآورده های آهن تزریقی می‌توان به؛ آهن سوکروز و فریک کربکسی مالتوز اشاره کرد.
قابل ذکر است، به علت عوارض احتمالی تزریق ترکیبات آهن، تزریق این ترکیبات باید در مرکز درمانی انجام گیرد.

انتقال خون:
انتقال خون جهت درمانِ بیمارانی است که، علائم مربوط به کم خونی، بیماری قلبی-عروقی (کنترل نشده)، خونریزی دائم و شدید دارند و یا نیازمند اقدامات مداخله ای سریع هستنند.
انتقال خون موجب تصحیح سریع کم خونی می‌شود، همچنین گلبول های قرمز منبع آهنی برای بیمار خواهند بود.
با انتقال خون، شرایط بیمار تثبیت شده و برای ادامه ی درمان تصمیم گرفته میشود.

در نظر داشته باشید هدف از درمان افراد مبتلا به کم خونی فقر آهن تنها اصلاح کمبود آهن نیست، بلکه ذخایر آهن به میزان حداقل نیم تا یک گرم نیز باید تامین شود. به همین دلیل، دوره ی شش تا دوازده ماهه ی درمان مداوم پس از اصلاح کم خونی ضروری است.

12مهر1402